Reis naar ons domaine "Au Bout du Monde" in "Les Trois Taillants".
|
Vanuit Nederland gaan we de grens over naar België. De grens is alleen maar herkenbaar door het wegdek. Je gaat van een redelijk begaanbare weg in Nederland plotseling over naar een hobbelige weg waar je constant op je hoede moet zijn voor flinke gaten in het wegdek. Dit is voor een volle wagen met een nog voller geladen aanhangwagen erg belangrijk om deze gaten te omzeilen. Het eerste dat we zien in België is de kerncentrale van Doel. Als je op de borden kijkt zijn we bij Zandvliet maar de centrale ligt blijkbaar in Doel. We zijn natuurlijk wel in België. Even rekening mee houden.
|
We komen dan al snel aan in Antwerpen. De ring van deze stad is altijd druk. Goed opletten dus. Het meest opvallende gebouw hier is het "Sportpaleis" met zijn blauwe dak. Je kan het markante gebouw steeds moeilijker zien vanaf de weg omdat er een nieuwe extra aanbouw gemaakt is. Maar Annette heeft er toch een mooie foto van kunnen maken.
|
|
|
Dan aan het einde van de ring hebben we nog de Kennedytunnel. Deze tunnel gaat onder de Schelde door. Dit is altijd een moeilijk punt geweest. Er gebeuren hier altijd veel ongelukken en als de tunnel vast komt te staan staat de hele ring vast. Dus we gaan voorzichtig door de tunnel. In het normale mag je hier maar met 70 km/h doorheen. Ze hebben er inmiddels al van geleerd. Wanneer we de tunnel door zijn gaan we op weg richting Gent. En daarna volgen we de E17 via Kortrijk naar Lille.
Na Kortrijk is het dan zover. Na het doorkruisen van België heb je behoefte aan echte goed verzorgde wegen. We zitten dan al zo'n 2,5 uur in de auto maar we gaan dan de belgisch/franse grens over. Het is niet bezienswaardig maar tijdens de reis is het wel een mijlpaal. De grensovergang is oud en vervallen. Tegenwoordig zijn de gebouwen ook weggehaald. Er staan soms wel douane beambten maar staan dan altijd aan de franse kant. Sinds alle aanslagen zijn er wel meer functionarissen en militairen, maar alle keren dat we hier langs zijn gekomen zijn we nog nooit aangehouden. Alle verkeersborden weer in het frans. We voelen ons meteen weer thuis. Als dan de zon ook nog gaat schijnen heb je het meteen naar je zin.
|
De eerste grote stad die je tegen komt op de A1 naar Parijs is Lille. De Belgen noemen het Rijsel. Dit is een totaal andere naam maar het schijnt dat Lille vroeger bij België heeft gehoord. En als je op de kaart kijkt zie je dat Lille eigenlijk in een soort kommetje ligt. Als je de landsgrens gewoon door zou trekken ligt de stad inderdaad in België. Lille is de stad van de technologie. Er is een grote technische universiteit aanwezig. Wij rijden dwars door de stad. Er is een mooie grote weg aangelegd helemaal om de stad heen maar dan rij je wel 35 km. om. Dat doen we natuurlijk niet. Zodra je Lille voorbij bent ga je over deze gekleurde bruggen heen. Ze zorgen dat de autoweg over het "Canal de Roubaix" heen gaan. Deze bruggen zien er flitsend uit met de kleuren geel, blauw en rood.
|
Opvallend langs de A1 wanneer je voorbij Lille gereden bent zijn de enorme steenbergen. Het ziet er erg kunstmatig uit. Dat is het ook. Dit is een afvalproduct van de mijnbouw die hier tot 1992 actief was. Als de steenkool vermengd met steen naar boven was gehaald vanuit de mijnen werd het gescheiden van elkaar. De steen die overbleef werd bewaard. Er is nog geprobeerd om de steen nog verder te zuiveren van steenkool maar dit is nooit een succes geworden. De bergen liggen hier nog steeds als aandenken aan een zeer actieve periode van mijnbouw. Ook rij je de hele route langs de baan van de TGV. De hogesnelheidstrein van Frankrijk. De bovenleiding van de trein is op de foto goed te zien.
|
|
|
Dan komt het grote fenomeen van Frankrijk. De "péage". De tolweg. Enorm veel poortjes waar je doorheen kan. En toch staan er hier in de vakantie enorme files.
|
Als we richting Parijs rijden over de A1 komen achtereenvolgens door de departementen, "Departement du Nord", "Pas de Calais", "Somme", "Oise", en dan in het "Val de l'Oise". Deze rivier moeten we bij "Pontoise" over om bij Parijs te komen. Je merkt goed dat je behoorlijk moet dalen en daarna klimmen. De volgepakte bus gaat dan maar met een gangetje van 60 of 70 km/h naar boven.
|
En dan komt eindelijk Parijs zelf. De lichtstad van Europa. We kunnen door de stad met de A68 of de "periferique". Dit doen we alleen buiten de spitstijden. Als het drukker is kan je beter over de "Francilienne". Dit is de N104, een grotere rondweg die helemaal langs de buitensteden gaat. Het is natuurlijk langer rijden maar meestal wel zonder file. Ik heb de weg op het kaartje blauw aangegeven. Het is bij Parijs natuurlijk altijd druk en vol en het rijden vergt dan ook wel wat meer concentratie. Maar toch is het voor een uurtje wel leuk om je in deze drukke stad te begeven.
|
Iets ten noorden van Parijs ligt het vliegveld "Charles de Gaulle". Dit is in zijn geheel groter dan Schiphol. Het enige wat je er van merkt zijn natuurlijk de vele vliegtuigen die door de lucht gaan om te landen en op te stijgen. Maar de weg gaat in zijn geheel onder de landingsbanen door. Dit zijn dan verschillende brede viaducten die vlak achter elkaar liggen. Als je geluk hebt rijdt er net een vliegtuig over je heen als jij het viaduct onderdoor gaat. Op de foto kan je nog net de staart van een vliegtuig zien.
|
|
|
|
Bij Linas/Montlhéry verlaten we de rondweg van Parijs. We nemen dan niet de groteweg A10 maar de Route National de N20 richting Etampes. Deze is tolvrij en gaat parallel aan de grote autoroute richting Orléans.
|
We volgen de N20 richting Etampes. Vanaf Parijs wordt het landschap nu behoorlijk heuvelachtig en om in Etampes te komen moeten er twee steile hellingen genomen worden. Onze volle auto met annhanger heeft het hier vaak zwaar gehad. Maar het is de moeite waard. Etampes is een oude stad, ontstaan in de 7e eeuw. Deze stad heeft een goede strategische positie. Het werkte goed als een soort uitkijkpost voor het zuiden van Parijs. Na alle heuvelruggen komen we na Etampes op een hoogvlakte die zich tot aan Orléans uitstrekt.
|
|
Op de hoogvlakte richting Orléans is het natuurlijk plat en voor franse begrippen een saai landschap. Er wordt hier veel verbouwd. Het enige wat hier te zien is zijn landerijen. Deze "champs" worden gebruikt voor het verbouwen van tarwe en het belangrijkste hier zijn de suikerbieten. Onafzienbare akkers met franse suikerbieten. In het voorjaar zijn deze velden bedekt met het bloeiende koolzaad. Dit is echt een geweldig gezicht.
|
|
Deze N20 volgen we richting Artenay. Hier worden in de herfst alle suikerbieten die op deze hoogvlakte verbouwd worden naar de suikerfabriek gebracht. Deze "sucrerie" is vanuit de verte al te zien. Het landschap is nog steeds erg vlak. Buiten een grote graansilo voor opslag en overslag, is de suikerfabriek het enige wat hier aan industrie te vinden is. In Artenay zelf staat nog wel een hele typische molen. Deze doet wel erg spaans aan maar we zijn nog steeds in Frankrijk. Als we de destilatietorens voorbij zijn gaan we hier de tolweg op. De A10 zal ons naar Orléans brengen. Omdat we in dit stuk vanaf het noorden van Parijs eigenlijk weinig mogelijkheid hebben om te stoppen wordt nu steevast de aller eerste parkeerplaats bezocht voor een flinke plaspauze.
|
|
|
We volgen de A10 tot Orléans. Hier gaan we richting Vierzon. We moeten dan wel de A71 op om de goede kant op te gaan. Aan de zuid kant van Orléans gaan we over een oude stenen boogbrug de rivier de "Loire"over. Op het moment dat je boven het water bent heb je een prachtig uitzicht over de stad. Hier bevind zich een prachtige kathedraal. Ook in deze stad van "Jeanne d'Arc" is in het verleden menige oorlog uitgevochten. Het heeft ook wel een mooie strategische ligging zo precies langs de rivier.
|
Vanaf Orleans gaan we de A71 volgen tot aan Vierzon. De weg wordt steeds rustiger. We komen in steeds minder toeristisch gebied. Het enige wat wij van Vierzon zien als je we er langs rijden is de rotonde vlak naast naast de grote weg. Vanaf dit punt kan je eventueel weer de "Route National" gaan volgen.
|
Vanaf Vierzon volgen we de A71 via Bourges naar Montlucon. We komen ook langs de stad St.Amand-Montrond. Hier hebben we in onze eerrste vakanties in Frankrijk veel vertoefd. Ten noord-oosten van deze stad ligt het dorp Bruere-Allichamps. Hier is een porcelein fabriek waar we in de uitverkoop al ons porcelein hebben gekocht voor de badkamer in Nederland. Maar er is hier nog iets aan de hand. Midden in dit dorp, op het pleintje staat een monument met een klein frans vlaggetje. Dit is het geografische middelpunt van Frankrijk. Waar je jezelf al niet druk over kan maken. Maar de fransen vinden dit zo belangrijk dat zij ook nog langs de grote weg een giga grote parkeerplaats met alles erop en eraan hebben neergezet met de naam "centre de france". Het viaduct waar je onderdoor rijdt maakt duidelijk dat dit toch heel bijzonder wordt gevonden.
|
|
|
We blijven nog steeds op de A71 rijden richting Montlucon. Het wordt echt heel rustig op de weg. Je merkt echt dat er hier gewoon minder mensen wonen in dit gedeelte van Frankrijk. Als we de vallei van de rivier de "Cher" inrijden nemen we hier de afrit "Vallon en Sully/Forêt de Troncais". Eindelijk kunnen we Frankrijk echt bekijken. Eerst natuurlijk nog betalen bij het tolhuis
|
Eindelijk van die saaie tolweg af. We gaan nu de departementale wegen volgen. De D2144 richting Reugny. We rijden nu inmiddels ook in het landschap wat we zo mooi vinden. Glooiend met veel kleine boeren bedrijven met wat akkerbouw en veeteelt. Dat wil zeggen dat in het voorjaar er veel velden staan met bloeiend koolzaad en daartussen veel koeien met hun nieuwe kalfjes. Na de onpersoonlijke tolwegen is dit echt een verademing. In Reugny gaan we via Les Chézeaux op de D70 richting Audes.
|
Audes is echt een streek stad. Hier komen alle inwoners van de omringende dorpen naartoe voor de boodschappen en het verdere sociale leven. Hier zijn we inmiddels ook al meerdere malen geweest voor een rommelmarkt. Je rijdt om de schitterende kerk heen met daarvoor, volgens franse maatstaven, een "jeu de boules" of "petanque" baan. |
|
Vanaf Audes volgen we de D70 verder richting het stadje "la Chapelaude". Hier slingeren we dwars doorheen op zoek naar de D40 om deze weg te volgen richting "Huriel". We beginnen al wat zenuwachtiger te worden want "les Trois Taillants" komt al redelijk dicht bij. Huriel is ook een streekstad. Alles is hier voor handen. Winkels, ambachtslieden, zelfs een auberge en natuurlijk de bakker. Er is hier een vrij grote burcht, de "Donjon le Toque" die duidelijk boven de stad uitsteekt en daarom dus ook duidelijk zichtbaar aanwezig is.
|
|
We volgen nu de D40 nog een stuk verder richting "Lamaids". Het is echt een schitterend gezicht om door dit franse landschap te rijden. Wij voelen ons hier helemaal thuis tussen de "charolais" koeien.
Bij de afslag van de D242 verlaten we de weg en gaan richting "Treignat". Onderweg hebben we nog een mooi uitzicht op "Montlucon" dat in het dal van de rivier de "Cher" ligt. Het is hier alleen de mist die over de stad ligt.
|
|
Als we halverwege de weg naar "Treignat" zijn, op het hoogste punt hier van de omgeving ( en dat is 550 meter boven NAP ) nemen we de afslag. Op dit hoogste punt is ook een waterdepot. Dit werkt als een soort natuurlijke watertoren zonder een toren te hoeven bouwen. We gaan nu met de D66 richting "Nouhant". Het is nu nog zo'n 5 minuten rijden en dan hebben we ons doel weer bereikt. De meest geweldige plek in Frankrijk, het "Domaine: Au Bout du Monde" in "Les Trois Taillants".
